Op gedichtendag 2023 krijgt het stadsdichterschap een nieuw hoofdstuk. Na 20 jaar door de stad gedragen te zijn, staan ze nu op eigen benen staan. In 2023–2024 zullen Lotte Dodion, Ruth Lasters, Proza-k en Lies Van Gasse als stadsdichters voluit zingen, voor de stad, voor haar bewoners, en misschien meest nog voor de fundamentele vrijheid van het woord.

De herstart van het stadsdichterschap is een initiatief van Rataplan, Behoud De Begeerte, De Studio, Creatief Schrijven, VONK & Zonen, De Roma, Avansa en Catapult.

Elke maand schrijven de Stadsdichters een actualiteitsgedicht.
In september is dat een gedicht van Ruth Lasters, ze reageert op het lerarentekort dat in alle provincies woedt, zeker ook in Antwerpen.

Aandacht

Meester Bram droomt ’s nachts dat hij lesgeeft in een taartdoos

allicht omdat hij overdag geroepen heeft te boos, te hard: 

‘Aandacht is een te verdelen taart en op is op!’

 

De muren zijn van wit karton met slagroomsporen 

waar normaal de ramen zitten. En in zijn klaslokaal

is juist een touwtrekwedstrijd aan de gang,

met aan het ene einde van het taartlint 

zijn eigen zesentwintig leerlingen en aan de andere kant 

vijf bengels van juffrouw Kim die hij moet opvangen

sinds de burn-out-vampier haar half leegdronk langs de hals.  

 

Plots staren alle eenendertig kinderen naar het doosplafond, 

als vreesden ze het mes 

dat de aandachtstaart waarover hij het had 

nu elk moment verdelen kan en dat misschien per ongeluk 

dwars door hen heen zal gaan. Dwars door hun hoofd

dat nog geen wijzers lezen kan, dwars door hun hart 

waarin de toekomst nog geen buitenwipper van het nu is. 

Tsjak, tsjak, tsjak.

 

Wat later vult een vreemd gezoem de taartdoosklas, 

tzz, tzz, tzz, bij elke vinger van een kind die in de hoogte gaat. 

Pas wanneer het is aangezwollen tot een luide drom,

snapt meester Bram dat het hun vragen zijn

 

die hij onmogelijk beantwoord krijgt met maar één stem, 

één blik per keer, één longenpaar, één enkele appel in zijn tas

van de boom van kennis van het werkgeluk geplukt, gejat.

 

‘Op is op!’ roept hij opnieuw, waarna gesnotter en gesnik weerklinkt

en kleine Farida fluisterend herhaalt 

wat hij tot eigen scha en schand eens door totale uitputting

heeft gezegd: ‘Niet huilen, want voor een zee van kindertranen 

heeft meester Bram geen zwembrevet.’

Ruth Lasters haar kersverse blog www.mevrouwustaatvoorhetbord.com is haar persoonlijke antwoord op de burn-out-golf die de sector teistert.

Met jouw steun maak je een onafhankelijk stadsdichterschap mee mogelijk. En dat is meer dan ooit nodig. Het nieuwe stadsdichterschap wordt niet meer door de stad gedragen. Heel wat partners en burgers leggen samen om dit verhaal te realiseren. Jouw bijdrage maakt echt verschil, dat kan via deze link.

Foto's (c) Koen Broos