‘Op een ochtend fiets ik naar mijn werk. Links van mij het vliegveld, rechts volkstuintjes. Terwijl de opkomende zon in mijn linkeroog valt, denk ik plots: fuck! Ik heb gisteren niet naar ons moeder gebeld. Ik heb al vier dagen niet meer naar ons moeder gebeld. Terwijl, toen ze in het ziekenhuis lag, belde ik haar elke dag. Waar ben ik mee bezig? Het is herfst. De bladeren vallen goudgeel van de bomen en ik rijd overal voorbij. Fuck zeg’. 

Aan het woord Johan Petit, theatermaker en gelegenheidsfilosoof. Er ligt weer iets op zijn lever en op zijn hart, over het leven, maar vooral over hoe hij zelf in dit leven staat.

Coproductie met Perpodium. Met de steun van de taxshelter van de Belgische Federale Overheid